De week van Varkenoord: Taxichauffeur van je eigen kind

Feyenoord Magazine brengt maandelijks een bezoek aan Varkenoord en kijkt wat er gaande is.

Deze keer: woensdag, waarop duidelijk wordt dat voetballen in de jeugdopleiding niet alleen voor de kinderen, maar ook voor hun ouders topsport is.

13.57 UUR

Woensdagmiddag is Varkenoord het domein van de allerkleinsten in de jeugdopleiding van Feyenoord. Op de middag dat de basisscholen gesloten zijn, wemelt het op het sportcomplex van de uitgelaten kinderen. Zaterdag is voor hen de mooiste dag van de week, maar de woensdag komt toch zeker op een eervolle tweede plaats.

Zo komt het dat op de velden van het sportcomplex alle kinderen deze middag de indruk wekken alsof het hun verjaardagsfeestje is. Hoewel pas over een halfuur de aftrap is van een minitoernooi met F1 en F2 van Feyenoord plus wat pupillenteams uit de regio, kun je nu al op alle velden kinderen achter ballen aan zien rennen en slidings zien maken. De spelertjes die niet aan de bal zijn, doen wat kinderen altijd doen als ze zich even vervelen, namelijk de aandacht van hun ouders trekken, elkaar duwen of zonder verdere aanleiding over de grond rollen.

14.28 UUR

Vlak voor de aftrap van hun eerste wedstrijd tijdens het toernooitje, hebben de spelertjes van Feyenoord F1 zich verzameld op hun eigen helft, waar ze nu met de armen over elkaar schouwers een kring vormen. Zo stoer als de taal is die profs bij dergelijke scrums beginnen uit te slaan, zo vrolijk klinkt het liedje dat Feyenoord F1 in deze situatie opeens begint te zingen. De spelertjes springen op en neer, vragen in koor ‘wie-zijn-wij?’ en antwoorden zelf ‘Fey-en-oord!’. Dan zijn ze klaar voor de aftrap.

14.34 UUR

Terwijl Feyenoord F1 een kleine voetbaldemonstratie geeft op het veld en binnen een paar minuten uitloopt naar 4-0, kijken de ouders en overige familieleden van achter een hek stilletjes toe. Waar sportvelden in Nederland tijdens pupillenwedstrijden nogal eens het domein zijn van driest schreeuwende vaders en moeders, praten de mensen langs de lijn bij Feyenoord F1 alleen met elkaar. Daar is een duidelijke reden voor, zo vertelt Michel, de vader van de met nummer tien spelende Nick. ‘Vanaf het moment dat we met de auto door de poort rijden op Varkenoord, vallen de kinderen onder verantwoordelijkheid van Feyenoord en de trainers. Soms is dat moeilijk als ouder, maar aan de andere kant zijn de trainers hier didactisch ontzettend goed. Dat is een groot verschil met een gemiddelde amateurclub. Je merkt het alleen al aan de manier waarop de trainers de spelers coachen. Dat doen ze door heel veel vragen te stellen, waardoor kinderen zelf over het spel na gaan denken.’

Terwijl hij praat houdt Michel met een schuin oog het veld in de gaten, waar Nick – een vrolijk jongetje met blonde haren die wild opspringen bij elke actie die hij maakt – zojuist de bal heeft afgepakt en opeens het doel in het vizier heeft. ‘Schiet dan’, mompelt zijn vader langs de kant. Nick schiet, de keeper redt.

De 8-jarige Nick voetbalt inmiddels voor het tweede seizoen bij Feyenoord, nadat hij vorig jaar werd gescout bij Blauw-Zwart in Wassenaar. Met name zijn moeder moest even slikken toen hij de kans kreeg om de stap te maken naar een bvo. ‘Mijn vrouw had niet veel met voetbal, dus dat maakte het extra lastig’, zegt Michel. ‘Je moet natuurlijk ook je gezin erop inrichten als je zoon bij een profclub speelt. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om deze kans te pakken. Je wilt niet over twee jaar denken: waarom hebben we toen die kans laten lopen? Mijn vrouw is inmiddels helemaal bekeerd. Ze is tegenwoordig meestal de eerste die bij Nick wil gaan kijken.’

14.44 UUR

Nick is tijdens de tweede helft aan de kant gebleven. Zijn vader is hem even uit het oog verloren, maar klinkt berustend als hij ziet dat zijn zoon wissel staat. ‘De trainers weten wat het beste voor hem is’, zegt hij. Om die reden praat Michel bijna nooit met zijn zoon over voetbaltechnische zaken. Nick rijdt weliswaar minstens drie keer per week met zijn vader van Rotterdam terug naar Wassenaar, maar Michel laat zijn zoon dan vooral zijn eigen verhaal vertellen. ‘Het belangrijkste is of hij het naar zijn zin heeft’, zegt Michel. ‘Tot nu toe gaat dat hartstikke goed. Sterker nog, misschien gaat het soms wel te goed. Wat dat betreft is het aan ons de taak om hem met beide voeten op aarde te houden. We genieten ervan wat hij nu allemaal mag meemaken, maar we weten ook dat het zo allemaal afgelopen kan zijn. Nick heeft één heilig doel, dat is in Feyenoord één spelen in De Kuip, maar de praktijk leert dat van deze lichting uiteindelijk misschien maar een paar jongetjes het redden. We realiseren dat dit een fragiel verband is. Om die reden zorgen wij er ook bewust voor dat Nick de band met zijn vriendjes in Wassenaar en bij zijn oude club Blauw-Zwart in stand houdt. De weg terug naar die club moet altijd open blijven.’

15.08 UUR

Er staat een straffe wind op Varkenoord, waardoor het flink koukleumen is voor de ouders. Sommige toeschouwers laten het toernooitje even voor wat het is en zoeken de warmte van de kantine op. Dat wordt ook toegejuicht door de trainers van Feyenoord Academy, zo werd aan het begin van dit seizoen duidelijk tijdens een informatieavond voor alle vaders en moeders. ‘Natuurlijk zijn alle ouders welkom om wedstrijden en trainingen te bekijken’, zegt Dane Brard, één van de trainers van de F-jeugd, ‘maar we zeggen ook altijd dat het niet verkeerd is om een keer over te slaan. Als een ouder alleen maar langs de lijn staat, heeft dat al invloed op een kind. Die wil bijvoorbeeld extra zijn best doen of geen fouten maken. Ouders zijn zorgzaam en beschermend voor hun kind, maar soms is het goed om hem even los te laten. Wat dat betreft zie je vaak dat het na het eerste jaar al beter gaat, omdat ouders dan weten dat hun kind bij ons in goede handen is.’

Michel weet wat dat betreft wat er van hem als ouders verwacht wordt. ‘Soms voel je je een taxichauffeur van je kind’, lacht hij. ‘Wij moeten vooral in de gaten houden dat Nick plezier in het voetbal houdt en hem een beetje voorbereiden op wat komen gaat. Vorig jaar raakte hij bijvoorbeeld voor het eerst geblesseerd. Toen besefte hij voor de eerste keer dat niet alles vanzelf gaat en je ook met tegenslag te maken krijgt.’

Toch waren er ook genoeg hoogtepunten. Vorig seizoen eindigde Nick met zijn team op de derde plaats tijdens het internationale Robin van Persie toernooi. Zelf werd hij verkozen tot beste speler en kreeg hij uit handen van Bouchra van Persie een paar nieuwe voetbalschoenen. Hetzelfde jaar werd Nick kampioen met zijn elftal, waardoor de ploeg aan het begin van dit seizoen mocht deelnemen aan de kampioenenparade in De Kuip. Op de tribune genoten zijn ouders met volle teugen. Zonder dat Nick het zag, pinkte zijn moeder een traantje weg.

Bron: Feyenoord Magazine

(Bron: feyenoordacademy.com )